ေႏြတစ္ညတြင္ ယမမင္း နွင့္ ရင္ဆိုင္ရျခင္း

လူ ့ဘဝမွာ အသက္(၁၀၀)မေနရေပမဲ ့ အမႈ(၁၀၀)နဲ ့ ေတြ ့ ႀကဳံ ႏိုင္တယ္လို ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ကေျပာဆိုေလ့ရွိ
တတ္ၾကတယ္။ကၽြန္ေတာ့ အသက္(၇၀)ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း(၄၀)ကာလ ဆီက ေႏြတစ္ညမွာယမမင္းနဲ ့
ရင္ဆိုင္ေတြ ့ၾကဳံရပုံေတြကို ဒီကေန ့ထိ မေမ့ႏိုင္ေသး။

အဲဒီတုံးက ကၽြန္ေတာ္ဟာ နာမည္ေက်ာ္ "အင္းစိန္ နရသိမ္" စခမ္းမွာ ေနထိုင္ခဲ့ရပါတယ္။အေဆာင္(၃)အခန္း(၆)
မွာ ပုဒ္မ(၅)ညနဲ ့ထိမ္းသိမ္းခံစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ပါ။

(၁၉၆ဂ)ခုႏွစ္ ဧျပီလရဲ ့ ညတစ္ည အေဆာင္တစ္ခုလုံး ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ ညဥ့္ နက္ေပမယ့္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဖဲကစားေနသူမ်ားရွိေနၾကသလို အိပ္ယာကိုယ္စီမွာ မဂၢဇင္းဖတ္ေနသူေတြလည္းရွိၾကပါတယ္။

ဧၿပီလ (၉) ရက္ေန ့ညကိုေတာ့ ဘ၀ မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ ၊ေမ့ႏိုင္စရာလည္း အေၾကာင္းမရွိ ၊ ည(၁၁)နာရီခန့္
ရွိုသည္ ဖဲကစားေနၾကတုန္း(ခိုးခြက္ ခိုးခြက္)ဆိုတဲ့ ဖိနပ္သံေတြ ဆက္တိုက္ၾကားေနရပါတယ္။က်ေနာ္က အိပ္မေပ်ာ္
ေသး အေတြး ေပါင္းစံုတို ့က ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးေနၾကဆဲျဖစ္တယ္။ ဖိနပ္သံေတြက ဆက္တိုက္ၾကားေနရ
ေတာ့ အေျခအေန တခုခု ထူးၿပီဆိုတာ ဖဲကစားေနသူမ်ား သိလိုက္ၾကတယ္။ သလာစီ တာလား ဘာအေၾကာင္းလဲ
ဘယ္သူမွ် တိတိက်က် မသိ ဖဲ၀ိုင္းသိမ္းလိုက္ၾကၿပီး ကိုယ့္အိပ္ယာစင္ေပၚ ကိုယ္တက္ထိုင္လိုက္ၾကပါတယ္။ ေျခသံ
ေတြက အခန္း၀ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ေထာင္မွဴးနဲ ့၀န္ထမ္းမ်ားက ေသာ့ဖြင့္လိုက္ၾကၿပီး အခန္းထဲ၀င္လာ ၾကပါ တယ္။

(အက်ဥ္သား အားလံုးနားေထာင္ ဘယ္သူမွ မလႈပ္နဲ ့ နာမည္ေခၚခံရသူမ်ား အခန္း၀ ထြက္လာၾက ဘာတစ္ခုမွ် ယူ
လာစရာမလို ၊ က်န္သူေတြအားလံုး ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾက မလႈပ္ၾကနဲ ့)ေထာင္မွဴးေက်ာင္မင္းရဲ ေအာင္ျမင္တဲ့ အမိန့္ေပးသံ
ၿပီေတာ့ နာမည္ေတြ ဆက္တိုက္ေခၚလိုက္တယ္။

(ျမေမာင္၊ ဟန္သိန္း၊ သန္းရွိန္၊ျမင့္ေသာင္း၊ သန္းထြန္း ဆိုၿပီးဆက္တိုက္ေခၚထုတ္ပါေတာ့တယ္၊က်ေနာ္ အပါအ၀င္
ေျခာက္ေယာက္ အခန္းအျပင္ ေခၚထုတ္ခံရတယ္။ စၾကၤလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္ အေဆာင္ထိပ္ ေရာက္တာ
နဲ ့အၿပိဳင္နက္ ေခါင္းကို ေစာင္နဲ ့အုပ္လိုက္ၿပီး ရစ္ပတ္ လိုက္ပါတယ္။ အေတြ အာရုံေတြ ရႈတ္ေထြး သြား ပါတယ္။
တိုက္ပိတ္တာလား၊ နယ္ေထာင္ေျပာင္းတာလား ဆိုတဲ့ အေတြး မ်ဳိးစံုတို ့ ဦးေႏွာက္တြင္း ၀င္ေရာက္လာ ပါတယ္။
ဖိႏွိပ္မႈ ဆိုတာ ကေတာ့ အခိုင္အမာ တြက္ဆမိသည္ ဒီလိုနဲ ့ဖိုႀကီး ကိုပတ္ မိန္းေဂ်း မွ တဆင့္ ေထာင္ဗူး၀ ဆီ
ေခၚထုတ္တာ ခံရပါတယ္။ ဗူး၀ေရွ ့ကြက္လပ္ ေျမျပင္မွာ ၀မ္းလွ်ားေမွာက္ခိုင္း ထားပါတယ္။ ႀကိမ္းေမာင္းသံေတြ
ကလည္း အဆက္မျပတ္ ၾကားရပါတယ္။ ေျခသံေတြက ဆက္တိုက္ ၾကားေနရတာမို ့ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ဥ္းသား
ေတြ ထပ္မံေရာက္လာေနတယ္။ (မလႈပ္ၾကနဲ ့ၿငိမ္ၿငိမ္ေန လႈပ္ရင္ေတာ့ ျမဳပ္သြားမယ္)ဆိုတဲ ့ၿခိမ္း ေျခာက္တာကို
ၾကားေနရပါတယ္။ကားေမာင္း၀င္လာသံ ၾကားေနရတယ္ေျမျပင္မွာ၀မ္းလွ်ားေမွာက္ေနသူေတြ အနားေရာက္ေတာ့
ကားရပ္သြားပါတယ္။

(ထ- ေလွ်ာက္- လွမ္း တက္)ဆိုတဲ့အမိန္ ့ေပးသံေတြလည္းဆက္တိုက္ၾကားေနရပါတယ္(ခိုးခိုး ခြက္ခြက္ထိုး ႀကိတ္
သံ ရိုက္ႏွက္သံေတြလည္း ၾကားေနရတယ္။ ေျမျပင္မွ ထခိုင္္းၿပီး ငပိသိပ္ ငါးခ်ဥ္သိပ္ ကားေပၚ ထိုးတင္ၾက တယ္ ၊
တေယာက္အေပၚ တေယာက္ထပ္လွ်က္ ကားေပၚပါသြားၾကတယ္။ ဘယ္သူေတြပါ၀င္ၿပီး ဘယ္ေလာက္မ်ား တယ္
ဆိုတာလည္း မသိၾကပါ။တသုတ္ၿပီး တသုတ္ ေရြ ့ေျပာင္းေနတာျဖစ္တယ္ ဒီ့ေနာက္ေတာ့ေထာင္ဗူး၀မွေမာင္းထြက္
လိုုက္ၿပီး ဘယ္ဘက္ကိုခ်ဳိးေကြ ့လိုက္တယ္ ။ဒီေတာ့မွ တြဲဖက္ေထာင္ကို ေျပာင္းေရြ ့ေနတာ သတိျပဳ လိုက္မိတယ္။
ဘယ္လိုအႏၱရာယ္ မ်ဳိးေတြနဲ ့ ရင္ဆိုင္ရမလဲဆိုတာ ရင္ထဲအသိထဲမွာ တထိပ္ထိပ္ ခံစားေနမိတယ္။

ေထာင္းဗူးထဲ ၀င္လိုက္ၿပီး ကားရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒလၾကမ္း ကားေပၚမွ ဆြဲခ် လိုက္ၾကတယ္။ ဦးေခါင္းကို
ေစာင္နဲ ့လႊမ္းၿခံဳ ပတ္ထားတာမို ့ပတ္၀န္းက်င္ ကို ဘာမွ် မျမင္ရပါ။ မိမိေဘးမွာေတာ့ ၀န္ထမ္း ႏွစ္ေယာက္ ညွပ္
ထားၿပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခိုင္းပါတယ္။ ရိုက္ႏွက္သံေတြ ေအာင္ဟစ္သံေတြ ၾကားေနရတယ္။ရပ္ဆိုေတာ့ ရပ္ေပး
လိုက္မိတယ္။လက္ႏွစ္ဖက္ကို ၀န္ထမ္းႏွစ္ေယာက္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၀န္ထမ္းတေယာက္တို ့က ခ်ဴပ္ ကိုင္
လိုက္ၿပီး ေျမျပင္မွာ ေမွာက္ခ် လိုက္ပါတယ္။ပုဆိုးကို ဆြဲခၽြတ္လိုုက္ၿပီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို တုပ္ခ်ည္ျပန္တယ္။(ရိုက္)
ဆိုတဲ့အသံနဲ ့အတူဘယ္ညာဖက္ဆီမွ ပလပ္စတိတ္ ႀကိမ္ ရိုက္ခ်က္ေတြ တင္ပါးနဲ့ေပါင္ေပၚဆက္တိုက္က်ေရာက္
လာပါေတာ့တယ္။ ေအာင္ဟစ္ ရုန္းကန္ရင္း တကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ ရြဲစိုလာပါတယ္။ ဆဲဆိုလိုက္- ရိုက္ ႏွက္လိုက္
ေလးႀကိမ္ခန္ ့ျပဳလုပ္ၿပီး ရပ္လိုက္ပါတယ္ ။ နာၾကင္လြန္းတဲ့ ေ၀ဒနာေတြေၾကာင့္ အသားေတြ တဆတ္ ဆတ္တုန္
ေနတယ္ ။ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ ေမာဟိုက္ ေနပါတယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ ကို ၀န္ထမ္းမ်ားက ကိုင္ထားၿပီး ေထာင္မွဴး
ေက်ာ္မင္း နဲ ့ တပ္ၾကပ္ ႀကီးလွေရႊတို ့ရဲ ့ဆဲဆိုသံေတြကိုလည္း ၾကားေနရဆဲပါ။ ဒီ ့ေနာက္ေတာ့ ပုဆိုး ျပန္၀တ္ခိုင္း
ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းပါတယ္။ ေပ ႏွစ္ဆယ္ အစိပ္ လမ္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ (ရပ္- ရပ္) ဆိုတဲ့အသံ ထပ္မံၾကားရ
တယ္။ ေလသံတိုးတိုးနဲ ့( ေညာင္းလာတယ္- ေညာင္းလာတယ္- ထိုင္လိုက္) ဆိုတဲ့ အသံၾကားေတာ့ ေျမျပင္မွာ
ထိုင္ခ်လိုုက္မိတယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခ်ဴပ္ကိုင္ ထားၿပီး ေျခဆင္းခိုင္ျပန္တယ္။ ပုဆိုးကို ဒူးဆစ္ အထိ လွန္လိုက္
္ၾကတယ္။ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ထိုင္လွ်က္ ေနာက္ေၾကာမွ ခ်ဴပ္ထားလိုုက္ၿပီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးလုိက္ ျပန္တယ္။
ပုဆိုးကြင္းနဲ ့တုပ္ေႏွာင္လိုက္တယ္။ ေျခသလုံုး ရိုးေပၚ မ်ဥ္းလံုးနဲ ့ ဖိလွိမ့္ျပန္တယ္။ အရိုးက်ဴိးတဲ့ အသဲ ေၾကြတဲ့
ေ၀ဒနာ မ်ဳိးေတြ တၿပိဳင္နက္ ခံစားမိတယ္ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း ေအာ္ဟစ္မိျပန္တယ္။ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ လွိမ့္မွန္းေတာ့
မသိေတာ့ နာၾကင္တဲ့ ေ၀ဒနာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္တဲ ့အားအင္းကုန္ခန္းတဲ့ေ၀ဒနာ ေတြကိုထပ္မံခံစား ရျပန္တယ္။
မေအာင္ႏိုင္ေတာ့ (ထ)ဆိုတဲ့အသံၾကားေတာ့မွ မတ္တပ္ရပ္မိတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကို မထိမ္းႏိုင္ေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြ
က လက္ေမာင္းကို ခ်ဴပ္ကိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းျပန္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ (လွမ္းတက္) ဆိုတဲ့ အသံ ၾကားမွ
လွမ္းတက္မိတယ္ေျခသံုးလွမ္းတက္လိုက္မိေတာ့ မိမိေနာက္ေၾကာကို လက္နဲ ့တြန္းလိုက္တာမို ့၀မ္းလွ်ားေမွာက္
လဲက်သြားတယ္။ လူဘံုေပၚ လဲက်သြားတာ သိလိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး တြန္းလွဲ
လိုက္ျပန္တယ္။ ေနာက္(မလႈပ္ၾကနဲ ့) လို ့အမိန္ ့ေပးသံေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မလႈပ္ရဲ ၾကပါ။

လူသံေတြ ခဏေပ်ာက္သြားတယ္ တေယာက္အေပၚ တေယာက္ ေမွာက္လွ်က္သား ရွိေနၾကတယ္။ ခဏၾကာ
ေတာ့မွ ေျခသံေတြ ထပ္ၾကားရတယ္။ အခန္း အေပၚဖက္က မီးသီးလင္းေနမွန္းေတာ့ သိၾကတယ္။ (ဖြင့္ ၾကည့္)
ဆို တဲ့အသံ ၾကားရေတာ့မွ ေခါင္းကေစာင္ေတြကို ခြာခ်လိုုက္တယ္။ အက်ဥ္းသား အားလံုး မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက
နာၾကင္မႈေတြက ခံစားေနရဆဲ လူေရတြက္ၾကည့္ေတာ့ (၁၃)ေယာက္ ရွိတယ္။ အခန္းက (၈)ေပ(၁၀)ေပ အခန္း
သံုးေဆာင္က ရဲေဘာ္အားလံုး ျဖစ္တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ အလံနီေတြ အလုပ္ သမားပါတီမွ ရဲေဘာ္ေတြ ျဖစ္ၾက
တယ္။ အခန္းထဲမွာ ဆီးသြားဖို ့က ဂန္ ဖလားသံုးလံုး သြပ္နဲ ့လုပ္ထားတယ္မစင္စြန္ ့ဖို ့ကႏွစ္လံုး စဥ္ ့အင္တံုေတြ
ျဖစ္တယ္။ အခန္း၀မွာေတာ့ ေသာက္ေရအိုး တစ္လံုး ရွိတယ္။ တမန္ သလင္းခင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ႏွီးေၾကာဖ်ာ
အစုပ္ေတြ ခင္းထားတယ္။ ေန ့- ေန ့၊ ည-ည အိပ္ၾကၿပီဆိုရင္ (၆)ေယာက္တလွည့္ (၇)ေယာက္တလွည့္အိပ္ၾက
ရတယ္။ အခန္း၀မွာ သံတိုင္ တံခါး တထပ္ သစ္သားတံခါး တထပ္ရွိတယ္။ နံနက္ (၆)နာရီမွ ညေန (၆)နာရီထိ
တံခါးေတြကို ပိတ္ထားတယ္။ ည(၆)နာရီေက်ာ္မွ သစ္သား တံခါးကို တစ္ေဒါင္ခန္ ့ဖြင့္ေပးထားတယ္တေယာက္
တလွည့္ အခန္း၀မွာ ထုိင္ၿပီး ေလ အ၀ ရွဴ ၾကရတယ္။ တင္ပါးနဲ ့ ေပါင္ အနာေတြက နံနက္ အိပ္ယာထရင္ ပုဆိုး
အကၤ်ီေတြနဲ ့ကပ္ေနပါတယ္။ ခြာလိုက္ရင္ေတာ့ နာၾကင္မႈေတြေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေတြက ရွံ ့တြသြားၾကတယ္။ နံနက္
ပိုင္းမွာ ၀ါတာ ေရာက္လာၿပီး သံတံခါး အ၀မွာ ပုဆိုးလွန္ေပးရတယ္။ တင္ပါးနဲ ့ေပါင္ကို ေဆး၀ါရည္ သုပ္လိမ္း
ေပး တယ္ (၁၀)ရက္ခန္ ့ၾကာေတာ့မွ အနာေတြ က်က္ကုန္တယ္။

တြဲဖက္ေထာင္ (သီးသန္ ့ေထာင္)ကၽြန္းတိုက္ထဲေရာက္ေနမွန္းသိၾကရတယ္။အေနၾကာေတာ့ အသား၀ါ ေရာဂါနဲ ့
၀ဲေရာဂါေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ရက္ေပါင္း(၅၀) ေနခဲ့ရၿပီးမွ တြဲဖက္အေဆာင္(၁)ကို ေရြ ့ေျပာင္းခံလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ
အေဆာင္မွာ လူေပါင္း (၅၀)ေက်ာ္ရွိတယ္။ သူတို ့အားလံုး လက္၀ဲႏိုင္ငံေရးသမားေတြျဖစ္ၾကတယ္။ေထာင္မႀကီး
(၃)ေဆာင္နဲ ့(၄)ေဆာင္မွ ရိုက္ႏွက္ခံရၿပီး တြဲဖက္ေထာင္ကို ေရာက္လာၾကတာျဖစ္တယ္။ ေထာင္တြင္းမွာ အေရး
ဆိုတာ အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲ၀င္တာ မရွိိၾကပါ။ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ အစိုးရရဲ ့ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳပ္ မႈကို ေဖာ္ျပ
ျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။

၁၉၆၃ ႏို၀င္ဘာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြး ပြဲေတြ ပ်က္စီးသြားၿပီးေနာက္အဖမ္းခံထားရတဲ့လက္၀ဲလက္ယာ ႏိုင္ငံေရး
သမားေတြ ရွိတဲ့အနက္ လက္၀ဲ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကိုသာ ၿဖိဳခြဲ ႏွိပ္စက္ျခင္း ျဖစ္တယ္။

၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါ ရီ လလယ္မွာ လက္၀ဲႏိုင္ငံေရးသမား (၂၃၃)ေယာက္တို ့ကို ကိုးကိုးကၽြန္းပို ့လိုက္ျပန္တယ္၊
အင္းစိန္ ေထာင္တြင္း ရက္စက ္ၾကမ္းၾကဳပ္ မႈ ေတြကို အားရ ေၾကနပ္ျခင္း မရွိေသးတဲ ့စစ္အစိုးရဟာ ႏိုင္ငံေရး
အက်ဥ္းသားေတြကို ကိုကိုးကၽြန္းပို ့လိုက္ျခင္းျဖစ္တယ္။

ကိုကိုးကၽြန္းမွာ(၂ႏွစ္၁၀လ) ၾကာခဲ့တယ္အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲ (၄)မ်ဳးိ ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကတယအလံနီပါတီမွ ရဲနီ(၂) ေယာက္
ေသဆံုးခဲ့ ၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ (၈)ေယာက္က်ဆံုးခဲ့တယ္။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလမွာ ကၽြန္းတိုက္ပြဲ ေတြေၾကာင့္
့္ စစ္အစိုးရဟာမေသဘဲက်န္ေနေသးတဲ့ အက်ဥ္းသား (၁၁၀) ေက်ာ္ကို ျပည္မ အင္းစိန္ေထာင္ဆီ ျပန္ပို ့ေပးတယ္။

အသြားတုန္းက ျပည္ေတာ္ညြန္ ့၊ အျပန္ေတာ့လည္း ျပည္ေတာ္ညြန္ ့သေဘၤာနဲ ့က်ေနာ္တုိ ့လိုက္ပါခဲ့ၾကတယ္။

လူေလာက မွာ အသက္(၁၀၀)မေနရေပမယ့္ အမႈ(၁၀၀) ေတြႀကံဳရတတ္တယ္ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးစကားအတိုင္း ေႏြတည
မွာ ယမ မင္းနဲ ့ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပံုကို မွတ္တမ္း တင္လို္က္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။



စန္ေက်ာ္၀င္း
၁၅.၁၀.၂၀၀၈